ناسازگاری درونی دیدگاه ویتگنشتاین متأخر

هرچند همه­ی تلاش «ویتگنشتاین» (Wittgenstein) به منظور سازگاری درونی دیدگاه متأخّر خود بوده است، لیکن با بررسی دقیق، مواردی از ناسازگاری درونی در آن مشاهده می­شود. یکی از موارد ناسازگاری درونی و بیرونی مطابق با تفسیر «کول»(Cavell) و «کریپکی» قرائت شکّاکانه از دیدگاه ویتگنشتاین متأخّر است. ویتگنشتاین شک­گرایی را به طور آشکار بی­معنا می­داند. به نظر او اصولاً نباید شکّاک حتّی برای بیان شک­گرایی خود از طریق زبان تلاش کند. اگر درباره­ی هیچ واقعیّتی یقین نداشته باشی پس نمی­توانی درباره­ی معنای واژه­هایی که به کارمی­بری نیز یقین داشته باشی. تردیدی که در همه چیز تردید کند تردید نیست. از طرف دیگر دیدگاه او خود نوعی رویکرد به شک­گرایی است. این مقاله درصدد ارائه­ی تحلیلی از این ناسازگاری است. و با استدلال قرائت بدیل واقع­گرایانه در مقابل آن، نشان می­دهد که تا چه حدی این ناسازگاری درونی مشهود است. در مرحله­ی بعد به مفهوم نحوه­ی حیات که یکی از اساسی­ترین مفاهیم به کارگرفته شده توسط ویتگنشتاین است، می­پردازد. در این مورد ناسازگاری درونی فلسفه­ی زبان ویتگنشتاین را در بیان مفهوم فوق نشان خواهیم داد.